İnsanlar  çocukluğunda her şeyi toz pembe görürler .Keşke hep çocuk kalabilseydik. Yaş alamaya devam ettikçe dünya ya bakış açıları   biraz daha koyulaşarak toz pembeden griye doğru   dönüşür.. Benim hayatımda da  artık sıkıntılar,sorumluluklar artmaya  başlamıştı.Ben artık çocuk değildim.Orta öğrenimi’mi bitirdikten sonra  lise öğrenimime devam edemeden  çırak olarak çalışmaya başlamıştım. Bir tekstil fabrikasında çırak olarak başladığım iş hayatıma birinci yılın sonunda  yapılan toplu işçi çıkışları nedeniyle  çıkartıldım.Bu arada hayata bakış rengim daha da koyulaştı.İş aramaya başladım.Bir tekstil atölyesinde ayakçı olarak işe başladım.Üç dört ay gibi kısa bir süre de burada çalıştım daha  sonra büyük bir elektronik fabrikasında benim gibi bir çok yaşıtımla beraber  çırak olarak çalışmaya başladım .Bize işin eğitimini kısa bir sürede verdiler. Ve günler aylar birbirini kovalamaya başladı   bir yılı daha geride kalmıştı.Hayatın rengi gözlerimde dahada koyulaşmaya başladı .Hayatın zorlulukları gün geçtikçe beni fazlasıyla yoruyordu .Aniden şiddetli bir tokat yedim  babam hastalanmıştı.Ve tedavi sürecini  anlayıncaya kadar 2 ay içinde geçikmiş  teşhis den dolayı babamı kaybettim.Ve bir daha geri gelmiyecekti beni bu hayatta tamamen yalnız bırakmıştı.Geride kalanlar için hayat devam ediyordu Çalışma hayatıma devam etmek zorundaydım Ailenin tüm yükünü üzerime almıştım Daha çok çalışmalıydım.Ben görme engelli bir kadın olarak evin tüm yükünü sırtlamışken hayatın devamı olan Aile kurma aşamasına da gelmiştim. 2007 yılında eşimle görücü usulü tanışarak bir aile kurmaya karar verdik görme kaybım gün geçtikçe ilerlemesine rağmen iki tane çocuğum oldu ve tüm sorumluluğunu üstlendim.Bu arada hem engelli hem çocuklu bir anne olarak korkmadan ve yılmadan çalışma hayatına devam ettim.Kibele dergisi okurlarına hayattan aldığım bir dersi aktarmak isterim lütfen kendinizden korkmayın çalışma hayatına atılmak için hiç kimseyi dinlemeyin şartları sonuna kadar zorlayın ve bağımsız bir iş kadını ve anne olmanın çabasını sarf edin.   YAZAN :ŞENAY ÖZDELEN